Maşinga sobasının üstünde hep su kaynardı, o su herşey için kullanılırdı; çay için, yemek için, bulaşık yıkamak için... Hep tek başınaydı ve benim gözümde çok güçlü bir kadındı... Ta ki onu bugün yoğun bakımda kolları bağlı bir şekilde görene kadar. Çaresizdi, etrafına boş boş bakıyordu, önce beni tanımadı, sonra hatırladı... Çocukları bile sordu, sevindim. Kollarını çözmemi istedi, belli ki yine kendi işini kendisi görmek istiyordu. Hep öyle alışmıştı çünkü, hiç kimseden yardım istemedi bugüne kadar. 94 yaşına gelmiş bir Anadolu kadını, hep vermiş hiç almamış ve hiç istememiş. Ne kadar zor onun için orda yatıyor olmak. Kollarımı çöz Mustafa diyor, çöz! Ben kendi suyumu içerim, kendi yemeğimi yerim. Ben her işimi kendim gördüm gerekirse ölüme de kendim giderim ama böyle ellerim kollarım bağlı bir şekilde değil! Senin karşında benim elim kolum bağlandı ey koca çınar!
Allah sana güç kuvvet verecek ve çıkacaksın o yoğun bakımdan, daha senden öğrenecek çok şeyimiz var. Dualarım seninle sevgili anneannem.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder