Bugün Adana'ya gittik iki meslekdaşım ile ve birçok değişiklik yaşadım. Bu değişikliklerin yaşanmasında tabii ki Gestalt Coaching Program'daki gelişim sürecimin ve kendi içime yaptığım yolculuğun (bkz. bir önceki blogum: Kelebek Hikayesi) çok büyük bir etkisi var.
Birincisi ilk defa Pegasus Havayolları ile uçtum. Ben bugüne kadar yurt içi ve yurt dışı uçuşlarında sadece THY'yi kullanıyordum ve diğer havayollarını değerlendirmiyordum. Rezervasyonu yaparken Gözde sordu, bende OK dedim. Genel olarak da bu tecrübeden memnun kaldım, yurt içi uçuşlarda değerlendirilebilecek bir alternatif bence.
İkincisi ilk defa cam kenarına oturdum uçakta. 2005 yılı itibarı ile o kadar çok uçmaya başladımki bende uçak fobisi olmaya başladı ve bu fobiyi yenmek için kendimce bir yol buldum; koridora oturursam ve camdan dışarıyı görmezsem bu fobiyi yenebileceğimi düşünmüştüm. Bugün dönüş uçuşunda cam kenarına oturdum, Adana'dan kalktık, muhteşem bir ova manzarası vardı. Sonra bulutların üstüne çıktık, pırıl pırıl bir güneş ve bembeyaz bulutlar... Bulutları zemine benzettim, dümdüzdü. Arada kabarıklıklar vardı onlarda figürler diye düşündüm ara ara ortaya çıkan, bitmemiş işler, yoksaydığım duygular... Çok güzelmiş cam kenarına oturmak, bundan sonra daha sık yapacağım.
Üçüncüsü ise öğle yemeğini tüketmek yerine keyifle yemek. Öğle yemeğini Onbaşılar'da yedik meslekdaşlar ile. Muhteşem bir göl manzarası vardı, restaurantın girişinde ortancalar açmıştı. Dedimki arkadaşlara keyifle yemeğimizi yiyelim, acele etmeyelim. Tüketmek yerine keyif alarak yemek geçen hafta Koçluk Konferansında edindiğim bir farkındalık, alelacele tüketmeyeceğim artık yemeklerimi, yemeğe vakit ayıracağım ve keyif alarak yiyeceğim.
Bugün konfor alanımın genişlediğini hissettim, yeniliğe değişime daha açığım artık. Bugünden bir kaç kareyi burada paylaşmak istiyorum.
Sevgiyle
beraber uçarsak pencere kenarına zor oturursun hemşerim. kenar benim..
YanıtlaSil