İçimde bir ateş var, alev alev yanıyor, burnumdan dumanları çıkıyor ama daha ateş çıkaramıyorum, ya da bazen çıkıyor ama etrafımdakileri yakıyor, canları yanıyor ve bu beni çok üzüyor, suçluluk hissettiriyor feci halde, kendimi dövüyorum sonra kapanıyorum ve hiç açılmak istemiyorum bir daha... kontrolsüz güç güç değil... kontrol etmeye çalışmak da doğru değil, kendisi çıkmalı, akışta o anda...
Sevgili Berna ve Kerim'le sohbet ettik bu akşam; an'da anında doğallıkla en saf halinle tepki vermenin önemini konuştuk. Ben alevlerimi doğru yerde doğru zamanda kullanmak istiyorum ve bunun için pratik yapmaya ihtiyacım var. Bu süreçte yanlışlıkla birilerini ya da birşeyleri yakarsam beni affedin lütfen.
Resmim aşağıdaki gibi, dışarıdan bakıldığında çok güzel bir görüntüm var, herkes beni beğeniyor, seviyor ama ben... ah ben... ben kendimi sevemiyorum bir türlü, sordum Kerim'e nasıl olacak diye, yaptığın iyi şeylere odaklan ve onlarla kendini sev dedi; şehirli dervişi örnek gösterdi, çok iyi geldi bana teşekkürler kalbim.
Ejderhayı çok yazacağım, bu kısa bir giriş olsun, iyi geceler.
' Resmim aşağıdaki gibi, dışarıdan bakıldığında çok güzel bir görüntüm var, herkes beni beğeniyor, seviyor ama ben... ah ben... ben kendimi sevemiyorum bir türlü...'
YanıtlaSilOlum dışarıdan bakıldığında da görüntü kayıp:))) sana şunu diycem: s....t sen kendini sevme biz o açığı kaparız:))) kendini sevmedikçe nedenine yaklaşıyosundur gariii nassıolsa, o arada biz şeederiz:)) çok öpüyorum...